Bewust onbekwaam: tweede studiedag van de opleiding talentbegeleider

Marrigje de Bok is in het dagelijks leven journaliste en is in september begonnen met de opleiding tot talentbegeleider. Op dit blog deelt ze haar ervaringen met jou.

De tweede studiedag: verder met ‘de 7 uitdagingen’.
Maar wacht, eerst nog even over dat hardnekkige perfectionisme.
Perfectionisme ten top: ik moet er vanaf! Hé, ik ben volwassen en verstandig en nu kan ik het nog niet. Het zal me lukken! We denken dat we perfect zullen zijn als we niet meer perfectionistisch zullen zijn. Klinkt paradoxaal, maar hij klopt.
Alleen, zo werkt het niet. Inzien, snappen en vooral accepteren dat geen enkel mens perfect kan zijn – ook ik niet, nee echt niet – dat is de clou. Dan pas valt het van je af. Dan ook, zul je vanzelf beter gaan functioneren.

Dat was direct een pittig begin. Nu verder met vijf uitdagingen: geheugen, motivatie, frustratietolerantie, samenwerken en zelfstandig werken…Punten waarop hoogbegaafden kinderen tot hoge prestaties kunnen komen, maar waar juist ook problemen op de loer liggen.
En daar herkennen wij als studenten weer veel in. Een goed geheugen maar moeite met feitjes leren, enorme motivatie voor iets wat boeit, maar niet in beweging kunnen komen voor minder interessante dingen. Doorzetten, vastbijten zelfs, of juist heel snel afhaken als het even tegenzit. Heel goed alles zelf weten en kunnen, maar moeilijk openstaan voor samenwerking….

Terwijl we door de stof heengaan, reflecteren we op ons eigen functioneren, op onze werk- en levenshouding. We leren dat onze ingesleten gewoonten niet altijd effectief zijn en kijken hoe we ons gedrag zouden kunnen veranderen. We doen oefeningen om het echt te ervaren. Want alles cognitief begrijpen is één, je kunt iets pas als je het ervaart en doet. En dan pas kunnen wij het op kinderen gaan overbrengen.

We werken gedreven mee, denken samen op hoog tempo na, stellen vragen, plaatsen kritische noten. Brengen trainer Dick Verwij zelfs in enige tijdnood met onze betrokkenheid….
We gaan fast forward…en tegelijkertijd is er af en toe een frons bij een uitleg, een zucht, een bedenkelijke blik of een hand in het haar….ik voel mijn hoofd vollopen, ik raak verbanden kwijt of zie verbanden die er bij nader inzien toch niet zijn…
Vandaag zie ik vooral wat ik nog níet weet en snap en kan. Ik voel me, zoals dat heet, ‘bewust onbekwaam’ worden – en hoor later dat ik niet de enige ben.

Bij het station zitten zwermen kwetterende vogels in de daklijsten van het Jaarbeursgebouw. Hun geluid lijkt een echo van het geluid in mijn hoofd. Het bruist, het gonst van ideeën en  gedachten, redenaties buitelen over elkaar heen.
Thuis bouw ik de energie langzaam af en kom ik tot rust. Ik ga op tijd naar bed – ik heb geleerd van de vorige keer.

Voor mij, voor ons, ligt een even logische als avontuurlijke weg: langzaam maar zeker groeien wij naar ‘bewust bekwaam’ en zullen dan zorgvuldig met het geleerde aan de slag gaan. Dan leren we verder terwijl we ervaring opdoen en komen in de fase van ‘onbewust bekwaam’. Met kennis, ervaring en vooral feeling kunnen wij dan bijdragen aan het hogere doel: elk kind goed in zijn vel en goed tot zijn recht!