Kleine stappen naar succes

Door Marrigje de Bok – Marrigje volgt de opleiding Talentbegeleider.

De zesde studiedag. Voor ons hebben we een heel groot, heel leeg vel papier liggen. Om te brainstormen over onze casus van executieve functies. Trainer Dick Verwij loopt alle onderwerpen waarover wij dit jaar leerden langs; wij luisteren, denken en werken tegelijk. We passen de onderwerpen toe op het kind in kwestie. Welke van de zeven uitdagingen zien we, welke achterliggende behoefte, attributiestijl, mindset en in welke fase van de spiral dynamics zit het kind? Wat zijn de triggers van het probleem en wat zou een oplossing voor voordelen brengen?

We schrijven en tekenen op het papier en komen zo tot het diagnosticeren van de executieve functies én tot een idee voor een interventie met een gericht doel.

Aan het begin van de dag is mijn casus nog een grote brij. Waar ik eerst dacht dat het reuze meeviel met dat jongetje – hij heeft de hele dag een big-smile op zijn gezicht – zag ik na enige observaties steeds meer flinke uitdagingen. Hij kon wel wat hulp gebruiken. En de leerkracht met hem. Want vanachter die big-smile klonk wel opvallend vaak, ‘dat kan ik niet’, ‘dit is saaaai’, en ‘anderen kunnen dat veel beter’.

Ik zag hem met spulletjes rommelen, tekenen in de kantlijn, kletsen, vermijden en afhaken. Ik zag hem verveeld over zijn tafeltje hangen, ik zag hem soms boos worden. Maar ook zag ik hem hyper enthousiast, juichend over zijn plannen voor een project. En de bocht uitvliegen omdat hij zijn grootse ideeën niet wist bij te stellen.

Al denkend en werkend ontdek ik dat een gebrekkige emotieregulatie in de weg staat voor het ontwikkelen van andere executieve functies. Als je, zoals dit jongetje, een speelbal bent van je emoties, is het haast onmogelijk jezelf in de gewenste richting aan te sturen. Zodat je aan plannen, organiseren, doelgerichtheid en concentratie eenvoudigweg niet toekomt.

Ik weet dus wat me te doen staat: mijn interventie richten op het ontwikkelen van de emotieregulatie. Aan het eind van de middag bespreken we onze cases. We geven elkaar feedback en tips en komen samen op nieuwe ideeën. En daar zijn onze eigen uitdagingen weer; perfectionisme, belemmerende overtuigingen, alomvattend willen denken en teveel tegelijk willen.

We moeten terug naar kleine stapjes, zodat niet alleen het kind in kwestie maar ook wij als begeleider een succeservaring kunnen opdoen.

Twee weken later ga ik met het jongetje aan de slag. Ik leg hem spelenderwijs uit hoe je gedachten je gevoel beïnvloeden. En hoe je door anders te denken anders kunt voelen, anders kunt doen en invloed hebt op de gevolgen. Op de routekaart die ik voor hem heb gemaakt, wordt zichtbaar dat er steeds keuzemomenten zijn.

Met veel sturing, positieve feedback en vertrouwen krijg ik hem mee. Mee in de stemming ‘wij gaan dat klusje even klaren.’ Trots en met een dubbele big-smile op zijn gezicht laat hij aan de juf zien hoeveel werk hij heeft gedaan.

En ik ga met een big-smile naar huis. Vandaag leerde ik hoeveel je met kleine stapjes kunt bereiken.