Een vorm van ontwijkgedrag aangepakt

Vorige week hebben we het al gehad over ontwijkgedrag en waar het vandaan kan komen. Feitelijk hebben we het in deze context over een leerling die niet weet om te gaan met uitdagende stof omdat de benodigde vaardigheden nooit goed zijn aangeleerd. Simpelweg omdat het nooit nodig was. Een cognitief getalenteerde leerling die niet aan het werk wil is niet hetzelfde als een leerling die niets doet met zijn of haar talenten. De talenten worden wel degelijk ingezet, maar in dienst van het niet (hoeven) doen van bijvoorbeeld verrijkingsopdrachten. Hoe slimmer de leerling, des te verfijnder zijn de strategieën ontwikkeld om niet aan het werk te gaan.

Een veel voorkomende strategie is het uitspelen van de ouders en de leerkracht, waarbij de ouders vaak voor het karretje van de leerling wordt gespannen. Elke leerkracht die we spreken heeft er wel mee te maken gehad. Ben je als docent bewust van het feit dat ouders op hun manier het beste voor hun kind willen. Echter zijn het niet de professionals die elke dag met dertig kinderen aan de slag gaan en al is hun doel hetzelfde als die van de school, over hoe dat doel te bereiken verschillen de meningen aanzienlijk. Het is daarom dan ook begrijpelijk dat er spanning kan bestaan tussen ouders en leerkrachten en door die spanning wordt er niet goed gecommuniceerd.

Deze tip is dan ook meer een oproep aan beide partijen.
Ouders doen er goed aan wanneer hun klagende kind thuiskomt eerst wederhoor te plegen met de docent. Het zou zomaar kunnen zijn dat hun kind de zaken iets te veel in hun eigen voordeel doet kantelen dan wat er echt is gebeurd en de docent juist de leerling probeert te helpen. Ook moeten ze de autoriteit van de docent thuis openlijk steunen. Docenten kunnen de ouders inlichten dat het starten met verrijkingsmateriaal niet de lucht meteen zal doen klaren, maar dat er flink wat weerstand vanuit hun kind kan komen. Als ouders hierin eén blok vormen met de docent is dat alvast weer 1 strategie die niet meer werkt.